خانه ممکن است به صورت مستقل و مجزا یا به صورت گروهی و در گروههای مختلفی سازماندهی شود. تنوع این گروه ها بستگی به تعداد طبقات اقتصادی و اجتماعی موجود در جامعه دارد. مسائل اقتصادی عموماً شامل قیمت زمین و تأسیسات شهری (آب، برق، گاز، تلفن) و صنایع همگانی (تأسیسات شهری عامالمنفعه) است که در کار تأثیر میگذارد. این مجموعه سازیها ممکن است گاه در مورد نگهداری خانه باشد، زیرا مثلا یک مجتمع مسکونی کمتر از خانه های تک خانواری و محوطه اطراف آن به مراقبت احتیاج دارد. دلیل دیگر مجموعه ای شدن خانه ها این است که مالیات هر واحد از این خانه ها کمتر از یک خانه مستقل است.در این مقاله به بررسی ویژگی های طراحی معماری انواع خانه های مسکونی می پردازیم.
جهت سفارش طراحی معماری توسط مهندسین با تجربه و خلاق در این زمینه با ما در تماس باشید.
فهرست مطالب
خانه تک خانواری-مستقل
رایج ترین نوع خانه در ایالات متحد، خانه های تک خانواری مستقل و مجزا در قطعه زمینی مشخص است. این نوع خانه سازی در جوامع قدیمیتر و از جمله در قسمت اعظم اروپا، که زندگی جمعی در همه طبقات جامعه جزو آداب و رسوم آنها محسوب میشود، به طور مشخص کمتر معمول است. در مقابل، خانه های تک خانواری در این کشور دارای سابقه های طولانی است. این امر به طور مشخص در بناهای تاریخی از جمله خانه مانتیسلو یا خانه آبشار دیده میشود. خانه های تک خانواری در اکثر مناطق، طبق معیارهای محلی ظریفی در طی دوره های تاریخی شکل گرفته اند.
خانه های دو تا چهار خانواده ای مجزا-پیوسته
در مناطق شهری، به خاطر کمبود زمین و استفاده مطلوب از امکانات عمومی و جاده ها طراحی معماری خانه ها به صورت مجموعه ای ساخته میشود. در این مناطق ردیف خانه های دوخانواری چسبیده به هم یا با دیوار مشترک بسیار رایج است. آنها اغلب، منظره های شهری جذابی را تشکیل میدهند و گروه های بسیاری آنها را نمونه خوبی برای خانه سازی در مناطق شهری میدانند. این خانه های دوتایی فواید بسیاری دارند. علاوه بر این، اینگونه خانه ها به منظور استفاده بیشتر از تأسیسات شهری، زمین کمتری را اشغال میکنند؛ به خصوص که در مناطق متراکم یافتن زمین بسیار مشکل است. این نوع خانه سازی نمونه های از خانه سازی امن شهری محسوب میشود، زیرا مناظر خوبی از خیابان برای فضاهای داخلی تأمین میکند و به ساکنان اجازه میدهد که از فعالیتهای موجود در خیابان (احتمالاً فعالیتهای بزهکارانه) آگاه شوند.
ویژگی شاخص طراحی معماری ساختمانهای دو تا چهار خانواری، چه کاملا مجزا از یکدیگر و چه پیوسته، ارتفاع نسبتاً کم و وجود زمین هایی در اطراف آنهاست که حیاط هایی را در جلو یا عقب ساختمان تشکیل میدهد. علاوه بر این، گاهی حیاطهای جانبی ماهرانهای نیز طراحی میشوند که معمولاً خصوصی هستند. ارتفاع نسبتا کم این ساختمانها، آنها را از نظر سکناپذیری، ایمنی و اقتصادی مطلوب میکند. به طور مثال، اگر واحد مسکونی کم ارتفاع باشد، دسترسی به خیابان و حیاطهای پشتی آن بدون نیاز به آسانسور امکانپذیر است. این نوع خانه سازی سالهای زیادی است که در اروپا رایج است. در آنجا قانون منطقه بندی سه گانه ای وجود دارد که با استفاده از آن، طراحان شهری، سایت پلانهایی را طراحی میکنند که در آنها دقیقاً موقعیت پنجره ها و نقاط دسترسی به ساختمان مشخص میشود. استفاده از سایتهای طراحی شده در این کشور به سرعت رو به افزایش است. برخی از انواع رایج طراحی در بخشهای بعدی مورد بحث قرار میگیرد.
خانه های کم ارتفاع با دسترسی چندگانه
واحدهای کم ارتفاع با دسترسی چندگانه که گاه باغ آپارتمان خوانده میشود، دو طبقه بیشتر ندارند و آسانسورهای ارزانی که به طور انبوه ساخته میشوند به آنها خدمات میرساند. برخی از این واحدها سابقاً بدون آسانسور ساخته میشد، ولی این نوع طراحی معماری کهنه و قدیمی شده است زیرا امروزه رعایت دسترسی افراد معلول و ناتوان در طراحی به صورت قانون درآمده است. وجود آسانسور و راه پله در یک واحد، دسترسی چندگانه نامیده میشود. زیرا بیش از یک خانواده امکان دسترسی به واحد خصوصی خود را دارند. این نوع آپارتمان ها در سایتی طراحی شده قرار میگیرند و به کمک شرکتهای تعاونی موجود در آپارتمان ها و صاحبان خانه ها نگهداری میشوند. از لحاظ کیفی، واحدهای قابل سکونت، اقتصادی و مورد قبول اقشار مختلف جامعه اند چون مطابق میل آنها ساخته میشود. اجاره و قیمت این گونه واحدها کم است و سرپناه خوبی برای افرادی محسوب میشود که تازه میخواهند صاحب خانه شوند. افراد مسن نیز به راحتی میتوانند پول خرید این واحدها را جور کنند.
خانه های کم ارتفاع با دسترسی خصوصی
واحدهای کم ارتفاع با دسترسی خصوصی عبارت از مجموعه هایی است به شکل خوشه ای یا در ردیف هایی که در جاهایی عقب رفته و در جاهایی جلو آمده است. این نوع ساختمانها بسیار متنوع اند. این ساختمانها ممکن است طبقات مجزایی داشته باشند،فضاهایی دوطبقه و زیرزمین هایی برای زندگی یا پارک کردن اتومبیل. این ساختمانها معمولا آسانسور ندارند، هرچند که به منظور استفاده افراد معلول باید قوانینی را رعایت کنند.
این واحدهای مسکونی نام های متنوعی دارند؛ خانه های ردیفی، خانه های شهری، واحدهای طراحی شده. این واحدها بسیار مرسوم و جذاب و برای زندگی بسیار مناسب و مورد قبول اکثر جوامع است، زیرا بسیار شبیه خانه های مسکونی تک خانواری است. بسیاری از جوامع دریافته اند که این واحدها به نسبت زمین کمتری اشغال میکنند و تقاضا برای تأسیسات شهری را به حداقل میرسانند.
خط صفر مرزی (خانه هایی با دیوار مشترک)
با افزایش استفاده از مجموعه های طراحی شده، که محدودیت های قانونی طراحی سه جانبه در آنها رعایت شده باشد، معماران میتوانند ترکیبات بسیار متنوعی از واحدهای مسکونی طراحی کنند. برای مثال، اگر قوانین شهرسازی اجازه بدهد، میتوان واحدهایی ساخت که دیواری بر روی مرز مشترک بین دو واحد، با کمترین اشرافیت، داشته باشند و هیچ پنجرهای روی دیوار مرزی وجود نداشته باشد. با این کار میتوان حیاط های کناری را فضاهای خصوصی زندگی در بیرون از ساختمان محسوب و از آنها به عنوان دسترسی سواره برای بخش پشت ساختمان نیز استفاده کرد. اگر گاراژ ساختمانهای کم ارتفاع در خیابان باشد، در مناطق شلوغ و متراکم، معمولاً چشم اندازهای ناخوشایندی به وجود میآورد.
شکل های دیگری از ترکیب خانه نیز وجود دارد. یکی از آنها طرحی است که در کشور آمریکاخیلی از آن استفاده نمیشود ولی در کشورهای اسکاندیناوی طرحی پذیرفته شده است. این طرح، خانه های حیاطدار یکطرفه است که در آن هر واحد مسکونی حیاطی خصوصی دارد که در مجاورت دیوارهای بدون در و پنجره ساختمان کناری است. با این سازماندهی نیز میتوان فضای خارجی خصوصی برای هر واحد تأمین کرد. به طور کلی، راه حل «خانه هایی با دیوار مشترک» برای ساختمانهایی که دسترسی خصوصی دارند به کار برده میشود، هرچند که میتوان در ساختمانهایی با دسترسی چندگانه نیز از آنها استفاده کرد.
مجموعه های متراکم شهری
در جامعه شهری، ساختمان سازان و مشتریانی که به خاطر مسائل اقتصادی مجبور به بالا بردن تراکم هستند، به طور روزافزونی ساختمانهای مرتفع (بیشتر از دو طبقه) را پیشنهاد میکنند تا از این طریق در جاهایی که زمین و تأسیسات شهری بسیار گران است به سود بیشتری دست یابند.ساختمانهای مرتفع، به گونه ای که در شهرهای بزرگ دیده میشود، از محدوده بحث ماخارج است زیرا این موارد به طراحی خانه یا خانه هایی مربوط میشود که معماران یا ساختمان سازان برای محیطها و مشتریان خاصی تولید میکنند.
به هر حال، طراحی معماری خانه مسکونی در مناطق متراکم، به شکلی که مشتری یا مشتریان آن، بخشی از روند طراحی باشند، با سرعت رو به افزایش است. رالف ارسکین، معمار بریتانیایی- سوئدی، مجتمع مسکونی چندخانواری بزرگی به نام بایکر را در انگلستان طراحی کرد که در این طرح ساکنان آپارتمانها و خانه های ویلایی را در سایت و تصمیمات خاص واحدها شرکت داد.
خانه های مسکونی چندخانواری مرتفع با دسترسی چندگانه
ساختمانهای مرتفع با دسترسی چندگانه،معمولاً آسانسور دارند، زیرا دسترسی به ساختمانهای بیشتر از دو طبقه از طریق راه پله دشوار است و قوانین محلی و نیازهای معلولان نیز آن را ممنوع کرده است. این ساختمانها به شکلهای مختلفی ساخته میشوند، از ساختمانهایی که دو یا چهار واحد در اطراف پله یا آسانسورند، تا انواع ساختمانهای راهرودار. در آمریکای شمالی عموماً به واحدهایی که اطراف پله یا آسانسور روی هم قرار گرفته باشند به خاطر قوانین مربوط به اطفای حریق مجوز داده نمیشود. در این گونه ساختمانها، باید بیش از یک راه خروج در نظر گرفته شود. برخی از انواع این ساختمانها در بخشهای بعدی مورد بحث قرار میگیرد.
برجها/ واحدهای نقطه ای
برجها به طور کلی فضاهای کوچکی در هر طبقه دارند و راههای دسترسی نیمهخصوصی به هر واحد از طریق راهپله و آسانسور تأمین میشود. تعداد واحدهایی که دسترسی به آنها از طریق این نوع دسترسی فشرده تأمین میشود، معمولاً چهار واحد است. تعداد این واحدها را میتوان افزایش داد ولی به تبع آن، راهروهایی با طول کمتر، پله ها و آسانسورهای فرار نیز ضروری به نظر میرسند. هزینه ساخت این نوع آپارتمانها زیاد است، زیرا در برج تعداد نقاط دسترسی به واحدها محدود و تعداد عناصر عمودی مورد نیاز برای تعداد محدودی از آپارتمانها در هر طبقه زیاد است. مناظر و چشم اندازها را میتوان به بیشترین حد ممکن رساند. بنابراین، تقاضا برای این گونه آپارتمانهای شخصی روز به روز افزایش مییابد. نبود راهروهای عمومی دراز امنیت بیشتری دارد زیرا مراقبت از راهروی کوچک از طریق در آپارتمان امکانپذیر است.ساخت خانه به روش مذکور، از راههای گوناگون امکانپذیر است.از جمله میتوان چندین برج را با ایجاد خیابانهایی در ارتفاع به یکدیگر مرتبط کرد. در مناطقی که آب و هوا مطلوب و مناسب است میتوان این خیابانها را روباز و ایمن درست کرد.
ساختمان های راهرودار
واحدهای مسکونی راهرودار گرچه فقط به ساختمانهای مرتفع محدود نمیشود، اما معمولاً در ساختمانهای مرتفع ساخته میشود، زیرا باعث میشوند نسبت فضای قابل سکونت بهفضای ارتباطی، هم افقی و هم عمودی، بیشتر شود. این ساختمانها به دو سبک اصلی و به اشکال مختلف ساخته میشوند.
ساختمانهای تک راهرویی
به ساختمانهایی که در آنها راهرو در یک طرف قرار میگیرد ساختمانهای تک راهرویی گفته میشود. این ایده برای تمامی واحدها تنها یک نوع جهت گیری به سوی منظر یا جهت اقلیمی مناسب را تأمین میکند. میتوان آپارتمانها را به گونهای طراحی کرد که در هر یک، دو یا سه طبقه راهرو داشته باشند. در ساختمانهایی که در هر دو یا سه طبقه یک راهرو وجود دارد راه پله های داخلی ضروری است. گرچه ممکن است این شیوه از لحاظ کیفیت فضای ایجاد شده در ساختمان جالب باشد ولی مستلزم صرف هزینه و زحمت زیادی برای ساخت راه پله است. در هر حال، در چنین حالتی از تعداد راهروهای عمومی کم میشود و بدین ترتیب در طبقات میانی با راهروهای عمومی میتوان بیشتر از یک جهت گیری انتخاب کرد.
ساختمانهای دوراهرویی
در این گونه طرحها واحدهای مسکونی در دو طرف راهروی مرکزی قرار میگیرند. این نوع ساختمانها از ساختمانهایی که یک راهرو دارند رایج تر است، زیرا در این نوع آپارتمانها به راهروهای کمتری برای دسترسی به واحدها نیاز هست. در این نوع آپارتمانها نیز، همانند آپارتمانهای تک راهروی، امکان دسترسی به طبقات از طریق راه پله داخلی، تغییر موقعیت راهروها از یک طرف ساختمان به طرف دیگر به طور متناوب (یک در میان)، وجود یک راهرو در هر سه طبقه، یا تفکیک کامل طبقات وجود دارد. به هر حال ترکیب اشکال مختلف ساختمان نامحدود است و فقط از لحاظ مکان و هزینه محدودیت وجود دارد.
منبع:کتاب طراحی خانه
۰ نظر